Poezja
Balonowe pieski w krainie kaktusów
Renata Cygan
życie nie rozpieszcza
szybując do celu
który wciąż nieznany
(chociaż zgadujemy)
z kolejnym oddechem
w smutku czy weselu
codzienność przygina
niziutko do ziemi
w palcach drżą marzenia
w głowach syczą węże
nadzieje wirują
7(wywróżone z fusów)
my idziemy strojni
w fikuśne uprzęże
balonowe pieski
w krainie kaktusów
niebo skrzy bezmiarem
ludzie zdobią ciała
wachlarz sztucznych gestów
i wydęte usta
rajskie pióra wabią
choć sens się oddala
błyskotki grzechotki
a pod nimi pustka
RC 4.08.15
Miłość
Renata Cygan
Miłość. Ciągły niepokój.
Stałe zagrożenie.
Taniec z ostrą brzytwą
na czułkach zachwytów.
Lot motyli, śpiew iskier,
pełgające cienie,
głód i niespełnienie.
Od nocy do świtu
i od świtu po zmierzch - złota karuzela
i posrebrzane wersy
w ckliwych villanellach.
Miłość to ból i ulga,
burze i odpływy,
niespokojność oddechów,
otchłań, brak powietrza.
Utraty przytomności,
pobudki i zrywy,
niemoc pojedynczości
i łza, ta najpierwsza.
To rozpostarcie skrzydeł
w konwaliowych dźwiękach.
Miłość błogosławiona.
Po stokroć przeklęta.
RC 10.06.16
Emigrantka
Renata Cygan
Porozłaziłam się na różne świata strony wszędzie wiatr wieje
wszędzie srebrny wschodzi księżyc
na dwóch biegunach tkwię
i moszczę się pomiędzy
skurczony glob odsłania niedomknięte bramy obce języki już przestały mnie przerażać zbieram kolory wchłaniam smaki
czytam twarze
czasami znikąd przylatują niepokoje
stojąc na baczność
sypią piaskiem prosto w oczy
dopada smutek żal się znaną ścieżką toczy która kuleje pośród drżeń i nieukojeń
pustka osiada z wdziękiem
by napęcznieć w krtani 7
i tęsknotami wzbić do gór I
gniazd bocianich
otwarta przestrzeń przekłamuje drogowskazy
a chleb nie pachnie tak jak kiedyś
zwiędły smaki
coś tam kuleje w środku
choć po wierzchu "happy"
szukam zaczarowanych snów
i dorożkarzy
chociaż nas dzieli parę rzek
i kilka granic
wciąż kocham moje miejsce
za wszystko
i za nic
RC 1.06.2015
